⚔ “De Slag om RVC/Libanon”

Wat begon als een avond vol bravoure, eindigde in pure dominantie. Heren 2 zette RVC/Libanon volledig opzij met 4-0!
Vooraf werd de sfeer in de kleedkamer al bepaald door een legendarische motivatie-speech – en die bleek profetisch: strijdlust, humor en een hoop harde klappen.

Hieronder de speech die de toon zette voor een avond volleybal van het hoogste – en soms ook het luidruchtigste – niveau:

Luister mannen,
Vanavond is het zover. De strijd tegen RVC/Libanon. Een strijd van eer, glorie… en hopelijk niet te veel kramp in set vier.

Laten we beginnen bij onze grote leider: Jurgen.
Als Kim Jong-un een volleybalteam had, zou hij jaloers zijn. Niet op de raketten, maar op die armzwaai. Jurgen is niet alleen groot van stuk, maar ook groot van hart – en laten we eerlijk zijn, als hij “blok!” roept, dan blokken we ook gewoon. Niemand die durft te weigeren.

Dan onze Cornel, de spelverdeler.
De man die sneller rekent dan ChatGPT: wie krijgt de volgende set? Wie heeft de heetste hand? Cornel weet het. Soms nog vóór wij zelf weten dat we willen slaan. Ambitieus? Absoluut. Als het aan hem ligt, staan we volgend jaar in de eredivisie. Of in ieder geval in de derde helft van Foyer de Wielewaal.

Onze Peter, de pasgetrouwde libero.
Elke bal verdedigt hij alsof het een huwelijksbelofte is: “Tot de laatste rally, in goede en slechte passing.” Zijn hele familie zit op de tribune – dus mannen, géén ballen laten vallen, want zijn vrouw en moeder kijken mee.

Jonatan, de springveer uit jongens A.
Hij vliegt hoger dan de prijs van energie, ondanks zijn zere grote teen. Als hij vandaag niet landt op die teen, springen wij met hem mee. Jonatan, die teen is tijdelijk, die hoogte is voor altijd.

Stijn, het eeuwige talent.
De man met de wenkbrauwen die meer emotie tonen dan de gemiddelde Netflix-serie. Gaat het goed, dan stralen ze. Gaat het mis, dan… nou ja, dan weten we dat we beter naar hem moeten setten. Vandaag laten we die wenkbrauwen dansen van plezier.

En natuurlijk missen we Jan.
Zijn rust, zijn ervaring, zijn kalmte. Zonder Jan zijn we een schip zonder kompas, maar hé – ook een schip zonder rem kan flink vaart maken. Sterkte thuis Jan, we spelen vanavond weer een set voor jou.

Johan, onze giraffe van 2.10.
Hij hoeft niet eens te springen om de bal in de drie meter te rossen. Waar anderen lucht pakken, pakt hij plafondplaten. Johan, blijf staan, sla raak, en hou de TL-balken heel.

En dan is er Martijn – de ervaring.
Geen woorden nodig. (Maar stiekem wel de man die weet wanneer het echt misgaat – en wanneer we gewoon moeten lachen.)

Tot slot: Bart.
De diagonaal van de onmogelijke ballen. De man die physics tart. Als Bart slaat, bidt de tegenstander – en soms zelfs wij – dat het niet onze eigen kant op komt.

Mannen,
Vanavond spelen we niet alleen tegen RVC/Libanon.
We spelen voor onze eer, voor onze tribune, voor de familie van Peter, de teen van Jonatan, de geest van Jan en de 'grote' leider Jurgen.

Laten we lachen, knokken, blokken en smijten alsof het de kampioenswedstrijd is.
En onthoud:
Een goede service is het halve werk – de andere helft is Jurgen die “JA!” en “JUICHEN” roept.

Dus hup, heren 2!
Laat RVC/Libanon weten dat wij niet komen volleyballen…
maar komen domineren. 💪