verbreekt negatieve spiraal!

Afgelopen vrijdag stond alweer de 11e wedstrijd van het seizoen op het programma. Omdat wij in een competitie uitkomen waarin niet op zaterdag wordt gespeeld, komen we vaak dezelfde teams tegen. Een van die teams is de hoofdmacht van Smash ’66 uit Alblasserdam. Ondanks dat Alblasserdam een redelijk grote plaats is, lijkt volleybal daar niet de populairste sport. Smash ’66 heeft slechts één herenteam.

De spanning voor de wedstrijd was voelbaar. Eind vorig jaar konden we ons nog Herbstmeister noemen, maar dromen over een kampioenschap waren vervlogen na twee pijnlijke 4-0 nederlagen. Op de training voorafgaand aan de wedstrijd liep de spanning hoog op. Een speler verliet zelfs voortijdig de training, overmand door frustratie. Er werd snel actie ondernomen om de gemoederen te bedaren, maar of dat op tijd zou zijn? Gelukkig konden we rekenen op Tim, die na een citytrip naar Londen met zijn leerlingen en een daaropvolgende griep weer beschikbaar was. Ook JW Schild keerde terug na zijn ongelukkige val van een keukentrapje zes weken geleden. De andere JW, nog herstellend van de griep, volgde met een dikke sjaal de wedstrijd vanaf de tribune. Luid aanmoedigen zat er helaas niet in vanwege zijn longen.

De wedstrijd vond plaats in de Appelgaard. Het was een drukte van belang met wedstrijden op drie velden. Omdat wij op het middelste veld speelden, vielen er meer ballen van andere velden op de grond dan van onze eigen wedstrijd. Gelukkig deed dat niets af aan de sfeer, die uitstekend was.

Onze tegenstander had zes spelers kunnen verzamelen. Hun steraanvaller was langere tijd uitgeschakeld met een hernia, wat het team kwetsbaarder maakte.

Dan de wedstrijd zelf: een duel met twee gezichten. De eerste twee sets verloren we terecht met 25-20 en 25-21. Onze eerste setwinst in 2025 liet nog op zich wachten, maar dat kon niet lang meer duren. Gelukkig kwam de ommekeer. De gesprekken met de sportpsycholoog en een steeds vermoeider ogende tegenstander hielpen ons op weg. De spelverdeler van Smash ’66 kreeg last van zijn knie, en het team werd steeds minder sportief. Ondanks, of misschien dankzij, deze omstandigheden wisten we de wedstrijd te kantelen. Set drie en vier waren voor ons: 25-19 en 25-21. Een beslissende vijfde set was noodzakelijk.

Met de wedstrijden op de andere velden inmiddels afgelopen, speelden we de laatste set in een soort arena van toeschouwers. Zelfs het publiek van de voetbalwedstrijd die na ons gepland stond, sloot aan. Onder het oog van misschien wel 50 belangstellenden vochten we op het tandvlees. Het ging lang gelijk op, maar uiteindelijk trokken we aan het langste eind: 15-13.

De moraal van dit verhaal? Geef nooit op, wees af en toe eerlijk naar elkaar, en blijf vooral een team!

Aanstaande vrijdag staat de volgende wedstrijd gepland, opnieuw thuis maar dit keer in de vertrouwde Wielewaal op prime time (21:30). Graag tot ziens!