Wat we nog wilden van Sinterklaas

Het was een vochtige en gure zaterdagmiddag vlak na het vertrek van Sinterklaas. Dw wind was te horen door de bomen. Pakjesavond was , dus alle cadeaus waren eigenlijk al uitgepakt. Voor ons, het 3e herenteam van OKK’70 zou echter blijken dat we nog wat extra wensen hadden. 

Op deze grauwe zaterdag mochten we aantreden tegen Atak’55. Na het stallen van de auto op een overvol parkeerterrein, stoomden we met volle moed de zaal in. Hier was het meest moderne wel vanaf. De sporthal gaf de sfeer van een verlaten pakjeshuis waar tegenwoordig verboden snoepgoed wordt geproduceerd. Deze waarneming viel echter mee in vergelijking met de schrik bij het betreden van de kleedkamer. 

De geur was alles behalve zoet. Er hing een sterke stanklucht die toe te wijzen was aan een missende luchtafzuiging. Onze eerste wens op het lijstje is dan ook voor in Waspik: een fatsoenlijk luchtreinigingssysteem. Blijkbaar willen de mensen bij Atak’55 ook Spaanse temperaturen nabootsen. Waar men normaliter een bank met kapstok ten behoeve van verkleedplekken zou plaatsen, hangt daar een zeer grote radiator om het lekker warm te stoken. 

We betraden het veld en tegenover ons stonden een aantal mannen die toch wel als hulpsinterklaas zouden kunnen fungeren. Aan ons om de energie te brengen.

En energie werd gegeven door ons. Wat we wel miste was precisie en effectiviteit. Een lichte laksheid in de verdedigingshouding en positie leidde soms tot een zwakke pass. Wanneer de pass goed lag, maakten we vaak te zwak af. We probeerden iets meer smaken toe te voegen aan ons arsenaal. Naast klappen als kruidnoten ook balletjes prikken en plaatsen met de zachte souplesse van schuimpjes. Een andere gewens cadeau is een aanwezig coach, die ons een klap met de roe in goede richting kan geven. Helaas had de beste jongeman zelf volleybalverplichtingen. 

Het bleek allemaal net niet genoeg. Ere wie ere toekomt, de ervaren spelers aan de overkant speelden zeer degelijk spel. Voor we het wisten was het 3-0. Nog even de rug gerecht en trokken te paard ten strijde om de laatste set. Hard vechten leverde ons een troostcadeau in de vorm van een set om mee naar huis te nemen.

Verder viel ons ook nog wat op. Onze normaal attente spelverdeler had opeens een paar keer zijn schoen verkeerd gezet. Huh, dat kan toch niet. In de ogen van onze scheidsrechter stond hij namelijk een aantal keer vakfout. Na interne analyse bleek dit niet zo te zijn, wat toch wat zonde was. Onze laatste cadeau-wens is dan ook een VAR of iets soortgelijks in onze klasse volleybal.

Voor nu kijken we vooral naar onszelf en zien deze wedstrijd als niet goed maar wel oké. We weten dat het beter kan en dat gaan we ook doen. Hieronder nog een kort stukje poëzie, want dat hoort erbij.

Ter ere van Sinterklaas nog een klein gedicht. Natuurlijk aan onze goedheiligman gericht.
De maand december is, op deze wedstrijd na, een feest. Hadden we als Heren 3 zaterdag nu wat beter geweest.
Er ging helaas veel mis, er was veel loos. Daarvoor ontvangen wij nog graag enkele cadeaus.
Als Sinterklaas niet meer kan, dan graag van de Kerstman.
Dag Sinterklaas, dag Piet. Volleybal is leuk, maar verliezen helemaal niet.
Het eerste deel van seizoen 2024/25 is voorbij gevlogen. Dat de teams van OKK’70 volgend jaar weer veel winnen mogen.
Aan de lezer bedank voor te tijd die is genomen. Ik hoop jullie op het Oliebollentoernooi weer tegen te komen.