Wie zoet is krijgt lekkers

Het team van heren 5, een 8-tal mannen met een gemiddelde ervaring van 20+ jaar volleybal, de laatste aanwinst haalt het gemiddelde flink naar beneden echter JW1 compenseert dit met zijn enthousiasme. Tot de wedstrijd van 22 november stonden we goed bovenaan en zelfs nog ongeslagen. We waren in al die wedstrijden nog geen enkele keer compleet geweest.

De wedstrijd tegen volley zuid zou de eerste zijn op volle sterke, om een basisplek te bemachtigen werd er extra hard getraind, de drank achterwege gelaten en zelfs de vette kip bleef in de pan en werd ingeruild voor het halve menu van de Chinees. Of het werkte kunt u hierna lezen.

Op de vooravond van de grote intocht in Hardinxveld reisden we af richting Rotterdam, we kwamen wat verlaat aan in de sporthal, onderweg enkele wegversperringen moeten ontwijken, waarschijnlijk om de dappere strijders van KOZP de toegang te ontzeggen tot Hardinxveld zodat ze niet het zoete festijn van de volgende dag konden ontregelen.

Bij het binnen treden van de hal bleek de tegenstander al geheel warm en gereed te zijn, ze leken gebrand om de koploper een lesje te leren, het ontzag sloeg al snel over in verbazing, hoe konden deze mannen op leeftijd de ranglijst aanvoeren. Bij inslaan werd het verschil al snel merkbaar, het moest van de ervaring komen, de kwaliteit stond aan de andere kant van het net.

Over de wedstrijd kunnen we kort zijn, volley zuid ging met de complete buit naar huis, we kunnen niks anders zeggen dat het geen schande is om van de kampioen te verliezen. Had de goedheiligman echt niks voor ons in petto, we kregen in de 3e set bijna een punt kado, echter stapte Remco door de spanning vooraf serveren over de lijn, Helaas moesten we de set toch weggeven 28-26. De wedstrijd werd verloren met 4-0, de tegenstander was simpelweg beter.

Waren we helemaal voor niks afgereisd richting rotjeknor? Nee, gelukkig had de barman nog enkele la choufe in de kelder en bleek Remo helemaal geen  spanning te hebben gehad maar was overmand door emoties omdat er wat flashbacks voorbij kwamen van een zeer intense en innige ontmoeting kort voor de wedstrijd. Buurvrouw bedankt! Bij thuiskomst in de wielewaal nog enkel bruine rakkers en wat jonkies en de wedstrijd was vergeten.

De week erna, dus afgelopen  vrijdag stond er een uitwedstrijd in eigen dorp op het programma, een wedstrijd in de appeltaart. Dvo had een keer gewonnen van volley zuid dus we waren op de hoede. De vaste rituelen werden weer doorbroken, 2 man aan het fluiten  vooraf de start, Edwin had wat last van energietekort en we konden niet op tijd starten.

Dvo, een oude bekende, waren we de slachtpartij van vorige week te boven, nee is het antwoord. De eerste twee sets gingen verloren. Hongerklop bij Edwin, Flashbacks bij Remco, zere benen bij JW2, moedeloosheid had de overhand. Gelukkig een wederopstanding van Edwin zorgde weer voor de spanning in de wedstrijd, een 2-0 achterstand werd omgeturnd in een 3-2 overwinning. 

Na alles opgeruimd te hebben werd er unaniem besloten om nog wat afzakkertjes te doen in de wielewaal. Jw2 moest de schoen nog zetten dus besloot de benen te nemen, na controle van de hulppiet bleek de situatie anders. In een schommelstoel voor de kachel, pantoffels aan en kleedje over de benen, wortels op tafel voor de schimmel van de sint en een grote pan met vette kip op schoot, wat zal er in zijn  hoofd omgegaan zijn. Was het de druk van de sint of van het team? De rest van het team beloonde zichzelf met een portie vitamine B en V in de Wielewaal. Is heren 5 klaar voor de volgende pot als koploper???

Eind goed, al goed!

Wie zoet is krijgt lekkers, wie blijft een vette hap.